Uitgave in brons, gegoten in het verloren-wasprocédé, met de hand bewerkt en gepatineerd.

Emil Jo Homolka (1925 - 2010)

Emil Johannes Homolka, die door vrienden en goede kennissen uitsluitend "Jo" werd genoemd, ontdekte en beoefende al vroeg zijn beeldhouwkunst: De twaalfjarige had al zicht op de kunstacademie, waar hij in Karl Hils een kunstleraar en werkleraar vond die hem tot het uiterste stimuleerde. In 1946, na oorlog en gevangenschap, ontmoette hij Hils weer aan de kunstacademie in Stuttgart als student beeldhouwkunst, en zou aanvankelijk zelfs na 10 semesters de leerstoel van zijn vroege leermeester overnemen. 

Dat het anders liep, had te maken met het feit dat Homolka eerst meer onderwijservaring wilde opdoen en daarom eerst naar de Zinzendorfscholen in Königsfeld verhuisde, waar hij als opvoeder en leraar handvaardigheid belast werd met de wederopbouw van het moderne kunstonderwijs. De korte onderwijsperiode werd 35 jaar. Homolka zag niet alleen af van de leerstoel die hem in Stuttgart was aangeboden voor deze baan als kunstleraar, die hem zo dierbaar was, maar wees ook verdere oproepen voor academische functies af.

Homolka genoot de dubbele rol van geduldig leraar en vrij beeldhouwer; naast zijn onderwijsactiviteiten produceerde hij een omvangrijk oeuvre aan beeldhouwwerken dat al vroeg algemeen erkend werd en waarmee hij prijzen won. Hij werkte in brons, hout, beton en roestvrij staal, vaak in opdracht van kerken en plaatselijke overheden en voor sociale instellingen en industrieterreinen. Stilistisch hield de kunstenaar zich zowel bezig met abstracte vormproblemen als met het vormgeven van representatieve sculpturen. Vandaag de dag is zijn werk niet alleen wijdverbreid in Duitsland, maar veel van zijn sculpturen zijn ook te vinden in Zwitserland, Frankrijk, Polen, de VS en zelfs Australië.

Tot de belangrijkste sculpturale werken van Homolka behoren bijvoorbeeld beelden in de kapel "Zum guten Hirten" op de Bihler Höhe, in de foyer van de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche in Berlijn of een reusachtige, 100 ton wegende sculpturale scheidingswand voor het Bundesforschungsinstitut für Virale Krankheiten in Tübingen. Last but not least heeft hij zijn stempel gedrukt als sacraal kunstenaar - er zijn zelfs kerken, zoals de Sint-Marcuskerk in Villigen, die bijna volledig met zijn werk zijn ingericht.

Een levenslange focus van Homolka's werk was het beeldhouwen van dieren. Zijn fascinatie voor de dierlijkheid van de dierenwereld vergezelde hem zelfs in zijn latere werk, en naar verluidt heeft Homolka zich een tijdlang speciaal als schaapherder uitgeleend om de gelegenheid te hebben dieren uitgebreid te observeren met het oog op latere artistieke expressie.